In deze blog vertel ik je graag iets over hoe ik onbegrip ervaren heb van de mensen om me heen. Over hoe frustrerend en verwarrend dit soms was, ook al begreep ik dit onbegrip wel. Vooral omdat ik wist dat het vooral allemaal goedbedoeld was.

Verlangen naar Rust

Al enige tijd voordat ik in een burn-out terecht kwam had ik steeds minder de behoefte om ‘eruit’ te gaan.
Het liefst bleef ik gewoon lekker thuis op de bank. En dan als het even ging niet met de televisie aan maar liever met een boek en gedempt licht in huis. Oh, en zeker niet teveel herrie, gewoon lekker zachtjes de radio aan.

De Druk van Buitenaf

Aan mijn omgeving merkte ik dat ze dit liever anders zagen. Mensen om me heen deden echt hun best me overal bij te betrekken, mee te doen aan allerlei leuke dingen die er te doen waren. En diep van binnen wilde ik ook graag meedoen, erbij horen, en daarom bleef ik dingen afspreken. Maar als dan het moment van de afspraak dichterbij kwam voelde ik steeds iets van een soort druk. Als ik daarover nadacht vond ik dit onzinnig van mezelf. Het ging toch om iets leuks? En ik wilde het zelf toch? Dit gaf mij heel veel stress, dat dubbele gevoel.

De Strijd Binnenin

Toen ik uiteindelijk in een burn-out terecht kwam werd dit dubbele gevoel nog veel erger. Aan de ene kant voelde ik me ‘ontslagen’ van het meedoen, maar aan de andere kant voelde ik me afgesloten van mijn vrienden omdat ik gewoon niet meer kon.

Een Nieuw Begin

Inmiddels had ik wel begrepen dat een burn-out ook een doel heeft: het opnieuw ontdekken van jezelf met daarbij alle keuzes die je vanuit jezelf mag leren maken. Voor mij voelde dit als leren fietsen; vallen, opstaan, nog harder vallen, en opnieuw opstaan.

Een Muur van Onbegrip

En onbegrip. Om met dit onbegrip om te gaan vond ik extra moeilijk, omdat ik nog in een leerproces zat van het zelf keuzes leren maken. Soms liet mijn omgeving me in duidelijke bewoordingen weten wat ze van mijn keuzes vonden. Dat was eigenlijk het gemakkelijkste, omdat ik dan uit kon leggen waarom ik ergens voor koos. En soms, heel soms kreeg ik dan begrip van de andere kant.

De Beperking van Referentiekaders

Maar vaker voelde ik het onbegrip, of kreeg ik het gevoel dat het achter mijn rug tegen anderen uitgesproken werd. Dat alles onder een sausje van uitermate goede bedoelingen en het beste willen voor mij. En ik geloof ook echt in die goede bedoelingen. Maar nog steeds, onbegrip. En eerlijk is eerlijk, het kan ook niet anders dan dat dat onbegrip er is aangezien iedereen vanuit zijn eigen referentiekader de wereld in kijkt.
Wanneer jouw eigen zenuwstelsel niet overbelast is, en jij krijgt enorm veel energie van een feestje tot in de vroege ochtend, dan weet je ook niet hoe het voelt als dit voor een ander juist helemaal niet werkt. Ondanks je goede bedoelingen, je referentiekader is nou eenmaal anders. Voor mij was dit vaak pijnlijk en moeilijk.

Een Nieuwe Balans

Ik voelde me door de reacties die ik kreeg vaak een ‘afhaker’, terwijl niet afhaken en maar doorgaan nu precies datgene was waardoor ik in een burn-out terecht kwam. Het altijd maar voldoen aan verwachtingen van anderen, terwijl ik mijn eigen behoeftes niet eens meer in het oog had. Inmiddels heb ik geleerd steeds beter aan mijn eigen behoeftes te voldoen.

Terugvinden van Zelf

En hoe beter dat lukt, hoe meer energie ik krijg waardoor ik ook weer steeds meer zin krijg om leuke dingen te doen. En soms voel ik me nog wel eens getriggerd wanneer ik een weloverwogen keuze maak, en dan het gevoel krijg dat anderen vinden dat ik ‘weer eens afhaak’. Dat raakt oude pijn. Gelukkig weet ik dan waarom ik deze keuze maakte, en dat deze in het belang was van mezelf en anderen.

Hopelijk heb ik jou met dit blog geïnspireerd om vooral begrip en compassie voor jezelf te hebben, ook al kan dit soms erg moeilijk lijken.
Wanneer je hiervoor dat extra steuntje in je rug nodig hebt sta ik graag voor je klaar, en hoef je alleen maar contact met me op te nemen.